In 2003 maakten we de start met een artikelenreeks over de gouldamadine. Bij de eerste onderzoeken werd het al vlug vrij duidelijk dat de blauwe vogel geen echt blauwe was, maar het gevolg van selectie op een parblue. Uiteraard druiste dat in tegen de theorietje van die dagen, want de meeste hadden zelfs nog nooit gehoord van parblue. Ze bleven maar roepen dat het enkel phaeomelanine was die in de veren zat, maar geen enkel wetenschappelijk onderzoek tot dan toe had dat bevestigd. Het bleek, zoals steeds, een dovemansgesprek en om deze reden werd de artikelenreeks dan ook stopgezet. Het heeft immers geen zin om steeds te moeten discuteren met argumenten die niet onderbouwd zijn en gebaseerd zijn op standaardeisen of wat sommige mensen rondbazuinen.
In 2009 werd er een nieuwe betere onderzoekstechniek ontwikkeld en lieten we alles nog eens overdoen en dan werd met deze nieuwe technieken inderdaad voor het eerst wat phaeomelanine aan de veren aangetroffen, maar ook luteine. Dat ondersteunde toen nogmaals de theorie van de aanwezigheid van parblue vogels. Dit werd ook via ons blog gemeld.
Vorige week kreeg ik van een Portugese onderzoeker volgende melding: “Looking at the bl-locus mutations in Gouldian finches, I’m having doubts on its true nature. We usually look at it as a true blue, however, i’m far more inclined to see it as a par-blue type, equivalente to turquoise and aqua in A. roseicollis”. Of vrij vertaald: “Als ik naar de mutaties van het bl-locus bij goulds kijk heb ik vragen bij de ware aard van deze blauwe mutant. We zien dat steeds als een echt blauwe vogel, maar volgens mij is het meer een parblue….”
Met andere woorden hij bevestigt nog eens onze conclusies uit 2003.
