Toen Watson en Crick in 1953 de structuur van DNA ontdekten verkondigden ze luidkeels in de lokale pub aan al wie het horen wilde: “We found the secret of life”. Ze hebben inderdaad een baanbrekende ontdekking gedaan, maar ‘The secret of life’ hebben ze zeker niet gevonden.
Toen zetten we alle hoop in op het human genoomproject en dat bracht al veel antwoorden, maar ook het besef dat er nog veel vragen waren. Er werd toen reeds geopperd dat het huidige kennis van het DNA en de werking ervan nog niet alles kan verklaren en dat we op zoek moesten gaan naar de triggers in ons genoom die bepaalde genen, in bepaalde omstandigheden, waarschijnlijk konden in- en en uitschakelen.
Deze vragen zijn er vandaag de dag nog, maar er is nu een aparte studierichting gekomen die de invloed bestudeert van de omkeerbare erfelijke veranderingen in de genfunctie welke optreden zonder wijzigingen in de sequentie (volgorde van de basenparen) van het DNA. En het heeft nu zelfs een naam gekregen: Epigenetica.
Ik ben er zeker van dat we in de toekomst bepaalde vragen ivm kleurmutaties aan de hand van epigenetica wel eens zouden kunnen oplossen. Denken we maar aan bv de opalinefactor bij parkieten. Hier is het geweten dat binnen een aantal soorten de typische opalinekenmerken uit het verenkleed kunnen verdwijnen na verloop van tijd en straffer nog: na enkele maanden soms terug de kop opsteken.
Om deze redenen zullen we binnenkort ook deze epigenetica verwerken in onze cursussen. Zo blijven de deelnemers steeds up to date.
Dirk Van den Abeele
